100dagenvoorkika.nl

Gisteravond zijn we naar een bijeenkomst geweest in het Rabobank gebouw. Mark en Reinier, twee Nederlandse heren, gaven daar een presentatie.
Mark en Reinier fietsen op dit moment door Australië met als doel geld in te zamelen voor Kika. De reis is na een voorbereiding van 2,5 jaar op 10 juni gestart in Cairns. Dit ligt bovenin Australië. Vanuit Cairns richting Katherine, Broom naar Perth. Dan richting Melbourne en dan omhoog naar Sydney. Van hieruit weer verder omhoog langs de kust om vervolgens op 17 september weer in Cairns aan te komen. Ze hebben dan circa 14.000 km afgelegd. Met de rustdagen meegerekend komt dat op een gemiddelde van 175 km per dag. Gisteren, 29 augustus waren ze dus in Sydney. Je kunt ze volgen via de in de kop genoemde site. Vergeet ook niet om te kijken naar hun trouwe metgezel 'planking Jack'. Te vinden via Google door planking jack in te typen. Via de site is het tevens mogelijk om een .................. Kijk zelf maar. Al het geld wat ze binnen halen gaat naar Kika.

Hunter Valley

Hunter Valley is een van de wijngebieden van Australië. Het lift ongeveer 200 km boven Sydney en links van Newcastle. Zodra we van de snelweg af waren hadden we schitterende uitzichten. We zagen nog een weiland met een klein groepje kangoeroes. Van die grote grijze.
Kijk even naar het huis op de foto. Zo los je het op wanneer de grond zo ongelijk en hard is. De ene kant op palen en de andere kant is gewoon op straatniveau.

Ons einddoel van die dag was het plaatsje Cessnock. Rondom deze plaats liggen vele wijngaarden. Toen we daar aankwamen zagen we dat de struiken nog kaal waren. Klopt natuurlijk ook wel, het is hier nog winter. Heel af en toe zag je al een jonge scheuten komen. In maart zullen we zeker nog een keer weer deze kant op gaan. Dan zal hier volop geplukt worden.

Binnendoor weggetjes

Afgelopen zondag zijn we naar Hunter Valley geweest. De snelweg is natuurlijk sneller, maar wanneer je een wat kleinere weg neemt zie je natuurlijk veel meer van de omgeving. We nemen onderweg wel ergens een kopje koffie. Dus niet meegenomen van huis. Nou, je moet dan aardig wat kilometers afleggen alvorens je ergens wat kunt kopen. Heb je eenmaal zoiets gevonden dan hebben ze er bijna alles. In de korte tijd dat wij er stonden hebben we aardig wat 'locals' gezien.

Te water

Met al dat water rondom Sydney is het niet zo verwonderlijk dat vele mensen een boot hebben. Deze foto is genomen iets voorbij Hornsby, Deerubbun Reserve. Op veel plaatsen langs het water zie je deze speciale afritjes. Binnen een paar minuten ligt je boot in het water.

Zoals de parkeerplaats laat zien, zijn zij niet de enige. En dit is nog maar een klein deel van de parkeerplaats.

Militaire oefening

Aan het begin van de middag opeens een geweldig lawaai buiten. Een laag vliegend vliegtuig misschien! Nee, al snel werd duidelijk dat het een helikopter was, wel meer dan een. Kon niet zo gauw naar buiten komen. Een paar minuten later weer dat geluid. Direct naar buiten en zag 4 grote groene helikopters over de tuin vliegen. Kon de mannetjes zien zitten voor de open deuren. Geen fototoestel/telefoon bij de hand. Voor het geval ze nog een keer over zouden komen, het fototoestel gepakt. En ja hoor. Daar komen ze weer. Ze gingen nu aan de voorkant van het huis voorbij. Ik sta in de achtertuin. Toch alle vier op de foto kunnen krijgen.

Daarna pak ik de krant. Heb er 's morgens geen tijd voor gehad. En wat staat er aan de binnenkant van de eerste bladzijde: Army Helicopter Training.

Harbour Bridge

 

Met enige regelmaat rijd ik over de Harbour Bridge. Het is en blijft nog altijd een schitterend gebeuren. Tijdens niet zulke drukke momenten genoeg tijd om te genieten van de beelden. Tijdens de ochtend- en avondspits moet je je gedachten er wel goed bijhouden. De aanloop naar de brug vanuit onze kant is grandioos. Op het breedste gedeelte totaal maar liefst 16 rijstroken .
De stroken die in of uit de stad gaan zijn variabel. Heel efficiënt zijn daarbij de verschuifbare rijstrook verdelers (30 centimeter brede witte verhogingen die verschoven kunnen worden). De ene keer liggen ze meer rechts zodat er meer stroken de stad in gaan. Ga je 's avonds de stad uit, dan kan het zijn dat je over dezelfde strook rijdt. De witte banden liggen dan elders op het wegdek. Een soort splitsstrook als voor Amsterdam, maar dan over veel meer rijstroken.  En geen betonnen scheidingswanden ertussen.
Een keer heb ik zo'n witte band zien schuiven op de weg.
Helaas heb ik nog geen foto van een van die witte banden.

Red Dog

Zaterdagavond zijn we samen met de buren naar de Australische film Red Dog geweest. Het is een verfilming van een waar gebeurd verhaal.
Het speelt zich voor een groot deel af in in het mijngebied (Hamersley Iron) rondom de plaats Dampier (West Australië) in de jaren 1971 tot 1979. De hond Red Dog leidt voor een groot deel een zwervend bestaan. Hij is zeer geliefd bij de mijnwerkers. De film begint op het moment dat Red Dog op sterven ligt wanneer hij gif heeft gegeten. Terwijl ze hem proberen te redden vertellen vele mijnwerkers zijn levensverhaal aan de hand van hun eigen ervaringen met de hond.

De hond is o.a. heel bekend geworden doordat hij zeer grote afstanden heeft afgelegd in West Australië. In Dampier staat bovenstaand standbeeld ter herinnering aan deze o zo beroemde hond. Het is geen hoogdravende film. Mooie beelden van Australië, leuke humoristische fragmenten afgewisseld met licht emotionele fragmenten. Of de film de Nederlandse bioscopen zal halen???

Possum

Een bekend nachtdiertje is de possum. Er zijn verschillende soorten possums. Ze leven niet alleen in de bossen en parken maar ook in de verschillende wijken. Ook bij ons in de straat leven er meerdere. Wel een iets kleinere soort als op de foto's. Je hoort ze 's avonds door de bomen lopen en over het dak. In een struik bij de buren zat ook een nest. In de woonwijken zijn met name de jongen er kwetsbaar. Ze worden aangevallen door (verwilderde) katten.

Deze foto's zijn genomen in Hyde Park, midden in het centrum van Sydney. Ze bleven rustig zitten.

Koala's kijken of mensen kijken !

Deze vond ik nog in een van mijn fotomappen. Omdat ik zelf veel foto's maak, sta ik zelf bijna op geen enkele foto. Deze foto heeft mijn zwager genomen toen ze in maart hier waren. Wie kijkt naar wie. Ze hebben een erg zacht vachtje, maar ze stinken geweldig.

Wandelroute 2

Het vervolg van het hierna staande bericht. Een beetje de omgekeerde wereld ik weet het. Tijdens de wandelroute prachtige uitzichten. De foto's spreken voor zich lijkt me.

Je zult hier maar wonen. Bovenaan de foto zie je nog enkele huizen. Of zouden deze mensen het uitzicht al heel normaal vinden.

Iemand heeft zijn bootje even voor anker gegooid. Mag er zijn zullen we maar zeggen. Eind vorige maand was in Sydney nog een boten show. Een soort Hiswa zullen we maar zeggen. De nodige jachten waren er verkocht. Van de $2.000.000,00 bootjes waren er meerdere verkocht.

Inmiddels het boekje "Sydney's Best Dog-friendly Parks, Walks & Places to Play gekocht. De foto's van de verschillende routes zullen t.z.t. wel op de blog verschijnen.

Wandelroutes 1

Afgelopen zondag een wandelroute bij ons in de buurt gevolgd. Binnen 10 minuten rijden waren we bij de plek. Harold Reid Reserve zoals je op de foto hierboven ziet loopt langs een van de vele baaien.
We hebben de buitenste gele stippellijn gevolgd.

We waren gelukkig nog niet op tijd. Vanaf maandag zou het voor honden een verboden gebied zijn.

Een deel van de route bestond uit rotsen. Andere stukken waren mooi vlak en weer andere delen bestonden uit keurige rechthoekige stenen. Mooi bijgewerkt door een mannetje van de gemeente zullen we maar zeggen.

Onderweg deze mooie grote keien gezien. Een was mooi recht gespleten.  In het volgende blogbericht staan nog een paar mooie foto's van dit gebied (Middle Cove).

Slaapkop

In Sydney zelf is Taronga Zoo. Een schitterende dierentuin, met name om zijn schitterende ligging. Buiten Sydney ligt een veel kleinere dierentuin, Featherdale Wildlife Park. Hier zijn alleen maar Australische dieren te vinden. En het leuke is dat veel dieren er 'los' rondlopen. je kunt ze van dichtbij bekijken en soms ook aanraken. Van heel dichtbij ook deze grote slaapkoppen. Ze slapen 20 uur per etmaal.

Kaketoe in de straat

Ik ga bijna nooit meer zonder telefoon de deur uit. Ook als ik Floor uitlaat heb ik hem bij mee. Was vanmiddag nog maar net de deur uit of ik zag ze al zitten. Op de hoek van de straat zaten vele kaketoes. En de auto's, die raasden gewoon voorbij.

ik kon niet zien wat ze aten. Niet alleen gras. Ze zaten allemaal in de grond te wroeten. Het leken wel de wortels van het gras wat ze omhoog trokken.

National Pass

Zoals ik in het hierna staande bericht al zei, zouden we nog wel terug gaan naar de Wentworth Falls om een route te lopen. De weersvoorspelling was gunstig voor vandaag dus gingen we al vroeg op weg.
Hierboven een overzicht van de verschillende routes. Wij hebben de rode route (National Pass) gevolgd. De geschatte wandeltijd is 4 uur.

Dit traject is al ruim 100 jaar oud. In 2008 is de restauratie ervan voltooid. Sommige stukken zijn voorzien van een hekwerk.

Andere stukken bestaan uit keien of een redelijk vlak rotspad. We hadden er prachtig weer bij. Liepen grote stukken in de zon. Na 4 uur hadden we het eindpunt bereikt. We moesten nog wel 20 minuten lopen om op de parkeerplaats te komen waar onze auto stond. Toen nog ruim 100 kilometer rijden om thuis te komen.

Wentworth Falls (Blue Mountains)

Een tocht naar de Blue Mountains. Weet er inmiddels al wel wat mooie plekje te vinden. Ook hier worden verschillende wandelroutes aangegeven. Omdat we nog meer willen zien kiezen we niet een van de langste routes. We gaan op weg naar de bovenloop van deze waterval. Daar eenmaal aangekomen zien we dat vervolg van de route geweldig moet zijn. Wanneer het weer mee zit gaan we volgende week weer. Dan met rugzak met inhoud en gaan de lange route volgen.

Een deel van de route loopt langs deze rotswand.

Winter in America o nee, Australia

Zondagmiddag naar West Head geweest. Van bovenaf een schitterend uitzicht. Ver beneden ons zagen we een klein rotsstrandje. Zouden we daar kunnen komen. Al snel een pad gevonden. daarna een volgend paadje. Hier en daar wat dicht gegroeid, maar het was een pad.

En ja hoor, we kwamen helemaal beneden uit. Een erg mooi plekje. Boven ons werd de lucht wat donker. een buitje of zou die wel overdrijven. Laten we toch maar weer naar boven gaan. We hadden wel regenkleding, maar die lag in de auto.

We werden op de weg naar boven overvallen door een geweldige onweers- en hagelbui. Half schuilend onder een rots de bui afgewacht. Het ging hard. Hagelstenen met de doorsnee van 1 centimeter. Na verloop van tijd waren kletsnat. Het water stond ons in de schoenen.

Toen het ergste voorbij was verder naar boven gelopen. Best lastig met al  die glibberige keien. Ook boven was het helemaal wit. Snel in de auto gestapt, verwarming op hoog. Langs de witte weg stonden enkele auto's langs de kant. Ze durfden niet verder, maar wij Hollanders zijn wel wat gewend. Een gestrande fietser nog aangesproken (had ijs onder z'n schoenen waardoor hij niet meer in de pedalen kon klikken). Wilde niet mee, maar zei wel dat hij waarschijnlijk spijt zou krijgen.

Verzamelen

Rond een uur of 6 's avonds verzamelen een heleboel Lorikeets zich in de bomen in de drukke winkelstraat van Chatswood. Wat een lawaai kunnen ze maken. Waarom ze zich daar verzamelen zou ik niet weten. Na een half uurtje zijn ze allemaal verdwenen. ze overnachten daar dus niet. Onderstaande video is het gekwetter goed te horen. De beelden moet je maar voor lief nemen.