De Blue Mountains kun je op verschillende manieren verkennen. Ik ben er al meerdere keren geweest. Gewoon, al rondrijdend de mooie plekken bezocht. Een keer een flinke wandeling gemaakt. Geweldig om te doen, maar te paard had ik het nog niet gedaan. Chantal bracht ons op het idee. Eerder die week online geboekt. Omdat we geen reactie hadden ontvangen maakten we ons wel een beetje zorgen of alles wel goed was gekomen. En inderdaad, bij de plek aangekomen wist men van niets. De eigenaar was echter wel zo vriendelijk om collega-stallen te bellen of die misschien plek hadden.
Gelukkig, bij een konden we terecht. Dus deze vallei weer uitrijden via een smalle kronkelweg van zo'n 20 kilometer omhoog en richting de andere vallei weer dalen. Iets minder ver maar wel een off-road stuk.
Wij waren de enige. Dus wij drieën plus een gids opweg voor een twee uur durende tocht. En, of het zo moest zijn, onze gids was van Nederlandse komaf. Ze woonde al wel ruim 15 jaar in Australië. Ze sprak met haar moeder nog altijd Nederlands.
Op de foto's lijkt het alsof we de hele tijd over vlakke stukken reden. Nou vergeet het maar. Met name in het begin ging het over heel smalle paadjes, langs diepe afgronden. Ik dacht wel: Stil blijven zitten, laat het paard maar zijn weg zoeken.
We slingerden overal langs. Liepen tussen koeien door, langs anders paarden. Heel wat hekken moesten er geopend en gesloten worden. En we hebben meerdere kangoeroes.
Prachtige uitzichten. De meest recente branden zijn niet aan deze kant van de B M geweest.
Veel stukken gingen stap, af en toe in draf en heuveltje op in galop.
De foto's zijn niet allemaal even scherp. Ze zijn met het kleine camaraatje gemaakt en vanaf een rijdend paard. Scherpstellen was dus lastig.
Even terzijde: Warm dat het was, rond de 34 graden graden. Ongebruikelijk voor de Blue Mountains.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten