Dat visje lust ik ook wel

Toen ik langs de waterkant terug liep landde er een meeuw op de rotsen. Hij had een vis in zijn snavel. De vis was blijktbaar toch iets te groot om in een keer door te slikken.

Dan maar even op de grond leggen en in kleine stukjes proberen te hakken.

Maar hij was niet meer alleen. Een kaper op de kust.

Er zat niets anders op om het maar te laten liggen en weg te vliegen.

De kraaiachtige bleef op een afstand toekijken. Ik zat voor zijn doen iets te dichtbij. Vanachter een struik zag ik hem later zitten met het gekaapte visje in de bek.

Even later vloog hij weg, met de buit. Dat wel.